Preview - Irreversibel

NOOT
Deze previews kunnen soms van werken zijn die nog wachten op correcties of inhoudelijke beoordelingen.
Wijzigingen en eventuele spelfouten voorbehouden!

Een paar noten vooraf

Moriquo

Oranya

Palesta

Bestel Boek

Terug naar overzicht

Palesta

Met haar hoofd op een steen liet Palesta het koude water van de beek over haar lijf heen stromen. Honderdveertig was ze nu. Vandaag zou ze beginnen aan haar training in het gebruik van dolken en de sluipkunst. Nu kon ze zich al aardig met dolken verdedigen als dat moest, maar nu zou het echte werk beginnen. Haar vader had het de afgelopen tijd al een paar keer gezegd. Het wordt tijd dat het meisje Palesta verdwijnt en de vrouw Palesta tevoorschijn komt.
Wilde Palesta eigenlijk wel een “vrouw” worden? Een “meisje” zijn was veel leuker. Als meisje kon je lekker ravotten, in bomen klimmen of wanneer je wat rust wilt, in de beek gaan liggen, zonder je om iets te bekommeren. Vrouw zijn was maar saai. Je moest op zoek naar een man om kinderen te krijgen, daar voor gaan zorgen. Constant meehelpen het dorp te bewaken. Meehelpen naar voedsel te zoeken. En zo nog meer van die saaie rotklusjes. Moest ze nu echt een vrouw worden?
“Vrouw zijn heeft ook weer voordelen,” had heer Moriquo haar verteld. “Je hoeft niet constant aan je ouders verantwoording af te leggen als je ergens heen wilt en als er belangrijke zaken staan te gebeuren is het mogelijk dat het dorpshoofd ook naar jouw mening vraagt hetgeen hij bij een meisje nooit zou doen.”
Nou dat kon allemaal wel wezen, maar woog dat op tegen de nadelen?
Palesta deed haar ogen open en keek opzij. De beek liep dwars door het dorp dus iedereen kon haar zo zien liggen, maar omdat Elfen nu eenmaal niet opkijken van een beetje meer of minder bloot liet iedereen haar haar gang maar gaan. Palesta vond het dan ook niet erg dat iedereen haar kon zien liggen. Het nadeel was alleen dat zodra de meester zou komen ze zo gevonden zou zijn en daarom was ze liever ergens gaan liggen waar ze niet gezien kon worden. Ze mocht alleen het dorp niet uit van haar vader omdat dat zonder begeleiding te gevaarlijk zou zijn. Goed, daar hebben we dan dat voordeel waar Heer Moriquo het over had. Als “vrouw” kon ze zich wel buiten het dorp verstoppen. Het nadeel was dat het werk dat ze dan moest doen zichzelf niet deed en ze daar zeker op aangesproken zou worden, dus dat hief elkaar eigenlijk alweer op.
Het liefste zou ze aan Vrouwe Yuleria vragen of er niet een toverspreuk bestond om een meisje te blijven. Maar met het karakter waar Vrouwe Yuleria om bekend stond wist ze niet zeker of ze dat wel durfde.
“Kijk, ik word verwend. Dat is een schone aanblik in de beek.”
Palesta keek verschrikt op.
“Blijf vooral liggen,” zei een vrouw die op de kant stond. “Ik ben verzot op vrouwelijk schoon, weet je. Vooral hoe het water over je heenloopt maakt het plaatje helemaal compleet.”
“Oh,” zei Palesta en ze wist niet echt goed wat ze met dit dubbelzinnige compliment moest.
“Mijn naam is Yemira,” zei de vrouw. “Ze noemen mij ook wel de dolken-prinses. Ik was naar hier gekomen om een meisje op te leiden dat Palesta heet. Ben jij dat toevallig?”
Palesta had het liefste gelogen. Ze besefte echter dat het totaal geen zin had.
“Ja, dat ben ik.”
“Ik zou je eigenlijk korting moeten geven vanwege dat mooie beeld wat je me gepresenteerd hebt, maar ik ben bang dat mijn vriendin dan jaloers wordt,” zei Yemira. “Bovendien ben je ook een beetje te jong voor mij en denk ik dat jouw voorkeur toch naar jongens uitgaat. Maar goed, aan alles komt een einde, ook aan een mooie aanblik. Kom uit dat water en trek je kleren aan. Ik ga intussen even met je vader spreken.”
Palesta zag hoe Yemira in de richting liep van haar huis. Palesta wist dat ze er verstandig aan deed om uit het water te komen en zich snel aan te kleden zoals Yemira had opgedragen. Als ze dat nu niet zou doen zou haar vader wel komen om haar alsnog eruit te halen en dat zou niet bepaald zachtzinnig gebeuren. Ze stond op en liet nog even het water langs haar voeten stromen.
Nadat ze op de kant gekomen was kleedde ze zichzelf vlug aan en dat was net op tijd want blijkbaar had Yemira niet veel met vader te bespreken, want ze was al redelijk snel weer terug met haar vader.
“Wacht nog maar even met je bovenkleding aan te trekken,” zei Yemira.
Palesta keek verbaasd.
“Geef je bovenkleding maar even aan je vader, ik wil je even fysiek bekijken.”
Palesta gaf haar shirt aan haar vader, maar hoopte dat Yemira verdere geile praat voor zich zou gaan houden. Yemira pakte een van Palestas armen en voelde er aan en de manier waarop deed flink zeer.
“Sorry,” zei Yemira, “met je spieren zit het in ieder geval goed, trek je bovenkleding nu maar weer aan.”
Palesta trok haar kleding aan en ging op een steen zitten. Ze pakte een laars en terwijl ze deze aantrok zei Yemira.
“Wat ik jou ga leren is een kunst op zichzelf. En is totaal niet te vergelijken met wat die daar aan het doen zijn.”
Palesta keek in de richting waar Yemira wees. Daar waren Halbanor en Ellanor met houten zwaarden aan het oefenen.
“Ik zal er niet neerbuigend over doen. Wat Ellanor en zijn leerling aan het doen zijn, is vooral de directe confrontatie met de vijand aangaan. De klappen zijn hard. Die manier van vechten zal er ook voor zorgen dat de vijand de aandacht op jou houdt en dat betekent dat je jezelf goed moet beschermen. Dus zware bepakking.
“Onze manier van vechten is echter die van sluipen de vijand in het ongewisse laten en op het juiste moment toeslaan. Tsjak, dood, en het monster zal nooit de tijd hebben gehad om te beseffen wat hem overkomen is. Dus geen zware zwaarden en geen pantsers om jezelf te beschermen wat dat zou je aanwezigheid verraden. Ons nadeel is dus dat we heel kwetsbaar zijn dus uiterste voorzichtigheid is geboden.”
Palesta knikte.
“Die jongen van Ellanor heeft wel talent met het zwaard, dat moet ik hem nageven, maar als hij geen talent had zou Ellanor hem nooit tot leerling gemaakt hebben, daar ken ik die man goed genoeg voor. Is dat leuke meisje zijn dochter? Die studeerde toch genezende magie?”
“Eh, ja,” zei Palestas vader.
“Dat kan leuk worden,” zei Yemira. “Ik zal eens een woordje met Ellanor wisselen. Als jij straks wat verder bent in de opleiding kunnen we goed onze lessen met die van hem combineren.”
“Maar een sluipvechter is toch altijd alleen?” zei Palesta verbaasd.
“Goed punt,” zei Yemira, “maar sluipvechters doen niet alles alleen. Soms kunnen wij van grote waarde zijn om een krijger als Ellanor te hulp te schieten. Ellanor is misschien een groot zwaardmeester maar ook hij kan niet alles alleen, dus wat kun je dan doen? Ellanor kan ervoor zorgen dat alle vijanden vooral de aandacht op hem houden zodat jij het monster van achter kan besluipen en toeslaan. Als hij er dan voor kan zorgen dat de andere monsters jouw actie niet doorhadden kun je makkelijk doorsluipen naar de volgende prooi. Dat leuke meisje van hem kan als ze daar op getraind is ook nog haar magie aanwenden om wonden te genezen tijdens het vechten en zo kun je een mooi team vormen. Je zult dus alleen je mannetje moeten kunnen staan, maar ook in een groep.”
Palesta knikte.
“Ga eerst maar eens naar huis om te eten en haal dan ook je dolken, hoewel ik je ze bij de eerste lessen nog niet zal laten gebruiken wil ik wel zien wat voor materiaal jij hebt.”
“Goed.”
“Dan zie ik je over een vecta terug, ik ga intussen eens kijken hoe die jongen van Ellanor het doet. Zorg ook dat je kleding aanhebt die vies of beschadigd mag raken want we gaan straks de bossen in.”
Palesta liep met haar vader mee naar huis. Ze wist nog niet goed wat ze van haar nieuwe meesteres moest vinden, maar het was duidelijk dat ze haar zaken goed kende. Dit konden wel eens interessante lessen gaan worden. Misschien had “vrouw” worden dan toch nog één groot voordeel.